محمدجواد پرچمی

.

تا خداوندان شمایید و گدایانیم ما
در مسیر طوس آهوی بیابانیم ما
پشت سقاخانه ات دنبال درمانیم ما
سربلندیم و سرافرازیم و بارانیم ما

زیر دین گنبد شاه خراسانیم ما

.

دست ما خالی که باشد زود بالا می رود
پای مجنون بشکند هم سوی لیلا می رود
غالبا ” لن ” که بیاید صحبت از ” لا ” می رود
لا الهِ ما اگر دنبال الّا می رود

علتش این است که با تو مسلمانیم ما

.

نیست ما را پیش دریا منت جو هیچ وقت
با طبیبان نیست ما را میل دارو هیچ وقت
غیر مشهد دست ما جایی نزد رو هیچ وقت
گر میسر نیست ما را قرب آهو هیچ وقت

تا دم محشر همان کلب نگهبانیم ما

.

دلخوشی ماست لانه کنج ایوان داشتن
نوکری در گوشه ی میخانه تا جان داشتن
وقت حاجت داشتن شاه خراسان داشتن
از کریمان خواستن یعنی دو چندان داشتن

شکرلله رعیت دربار سلطانیم ما

.

ما کبوترها دم گنبد مقرب می شویم
بال ما دور تو که پر زد مقرب می شویم
هرکجا نام تو می آید مقرب می شویم
در زیارت های قم مشهد مقرب می شویم

با همین آواره بودن عبد جانانیم ما

.

خاک پایت معجزات کبریایی درس داد
به دو صد زرگر فنون کیمیایی درس داد
سوزن خیاط زر شد پارسایی درس داد
پیر پالان دوز به شیخ بهایی درس داد

کیمیا این بارگاه است و نمی دانیم ما

.

می نوازد گاه گاهی هم سلیمان مور را
وا مکن از خانه ات این وصله ی ناجور را
شاد کن سلمانی بی تاب نیشابور را
قول دادی پر کنی تنهاییم در گور را

زیر خاک آقا بدون تو پریشانیم ما

.

سجده هایم یا رضا و ربنایم یا رضا
می زنم هر شب صدایت کن صدایم یا رضا
می شود آمین دعایت با دعایم یا رضا
دیر شد آقا چه شد پس کربلایم یا رضا

ناخوش احوالیم آقا دیده گریانیم ما

.

سر در این خانه ها با ما و پرچم با خودت
دسته ی سینه زنی با ما ولی دم با خودت
روزی اشک تمام نوکران هم با خودت
واقعاً دلواپسیم آقا محرم با خودت

از عزاداران آن آقای عطشانیم ما

.

رفته رفته ناله ی مظلوم دارد می رسد
مادری با کودکی معصوم دارد می رسد
آه آه خواهری مهموم دارد می رسد
خنجر کندی روی حلقوم دارد می رسد

از غم انگشترش پاره گریبانیم ما

.

چکمه ای آمد کنار پیکرش یابن شبیب
روی تل می زد به صورت خواهرش یابن شبیب

جای او شمر آمده بالا سرش یابن شبیب
آه آه از ضربه های آخرش یابن شبیب

انتهای روضه را زنده نمی مانیم ما

.

.

.