تا کی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود ، از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید ، شب هجران تو یا نه

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

.
رفتم به در صومعه ی عابد و زاهد

دیدم همه را پیش رخت ، راکع و ساجد
در میکده ، رهبانم و در صومعه ، عابد

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می‌ طلبم خانه به خانه

.
روزی که برفتند حریفان پی هر کار

زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمّار
من یار طلب کردم و او جلوه‌ گه یار

حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه

.
هر در که زدم ، صاحب آن خانه تویی تو

هر جا که روم ، پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی ، کعبه و بتخانه بهانه

.
بلبل به چمن ، زان گل رخسار نشان دید

پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید

یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم ، من که روم خانه به خانه

.
عاقل ، به قوانین خرد ، راه تو پوید

دیوانه ، برون از همه ، آیین تو جوید
تا غنچه ی بشکفته ی این باغ که بوید

هر کس به زبانی ، صفت حمد تو گوید
بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه

.
.

.

شاعر : شیخ بهایی رحمت الله علیها 

.