جان را بگیر ؛ از من دل خسته رو مگیر

دستی که بسته بود ، تو بار دگر مبند

.

پای فراق را تو به این خانه وا مکن

با چشم خیس ؛ فاطمه جان ، لحظه ای بخند

.

آتش به خیمه‌گاه زد و آبشان نداد

می‌خواست تا به باد دهد ، بلکه خاکشان

.

.

.