خاک تو از اشک ما گل گشت ، آن گل ما شدیم

***

خاک تو از اشک ما گل گشت ، آن گل ما شدیم
روح تو در جسم ما گل کرد ، چون گل وا شدیم 

.
ذرّه ای بودیم ، خورشید رخت ما را گرفت 
قطره گشتیم و به دریای غمت ، دریا شدیم 

.
با تولّای تو بین خلق ، شهرت یافتیم 
در تجلّای تو گم گشتیم تا پیدا شدیم 

.
داغ تو پیش از ولادت در دل ما نقش بست 
سوختیم و شعله ی فریاد عاشورا شدیم 

.
شعله بودیم و تماشای تو ما را لاله کرد 
خار بودیم و ز فیضت ، نخله ی طوبا شدیم 

.
از همان اوّل که بگشودیم ، چشم خویش را 
تشنگان عشق را با اشک خود سقّا شدیم 

.
نی عجب با عشق اگر پایان بگیرد عمر ما 
ما از اوّل عاشق ذرّیه ی زهرا شدیم 

.
با وجود آن که بر چشم همه دادیم نور 
همچو شمع سوخته ، در انجمن ، تنها شدیم 

.
هر کجا یاد لب خشک تو نوشیدیم آب 
سوختیم و از خجالت ، آب سر تا پا شدیم 

.
آفتاب روی تو بخشید بینایی به ما 
تو به نوک نی درخشیدی و ما بینا شدیم 

.
همچو نخل خشک کز فیض بهار ، احیا شود 
ما چو ” میثم ” از نسیم کربلا ، احیا شدیم

.

.

.

استاد حاج غلامرضا سازگار

.