در سماوات بانگ غم دادند
بی کسی را دوباره سم دادند

.

چه غریبی که دور از وطن است
پاره ی قلب جمع پنج تن است

.

زهر را خورده است‌ پا شده است

چقدر شکل مجتبی شده است

.

مثل زهرای خورده بر مسمار
دست خود را گرفته بر دیوار

.

وسط راه می خورد به زمین
گاه و بیگاه می خورد به زمین

.

می رود حجره دست و‌ پا بزند
صورتش را به خاک ها بزند

.

وقت آن است آب آب کند
مثل جدش به خون خضاب کند

.

گرچه در بی کسی نفس زده است
پسرش آخرِ سر آمده است

.

باز هم شکر پیرهن دارد
چند تا چند تا کفن دارد

.

نیزه ای نیست داخل دهنش
سایه بان مانده است بر بدنش

.

دخترش در حصار آتش نیست
نظری سمت خواهرانش نیست

.

خاتمش دست‌ ساربانی نیست
دست مامون که خیزرانی نیست

.

پسرش را ندیده روی عبا
قطعه قطعه نچیده روی عبا

.

خنجری زیر حنجرش نرسید
ته گودال پیکرش نرسید

.

حجره اش را گرفته سوز حسین
نیست روزی شبیه روز حسین

.

.

.

سید پوریا هاشمی

.