غروب سرخ نگاهش به رنگ ماتم بود

***

غروب سرخ نگاهش به رنگ ماتم بود

غریب شهرِ خودش نه ، غریب عالم بود

.

چقدر روضه ی کرب و بلا به پا می داشت

به روی سر در خانه همیشه پرچم بود

.

برای داغ دل بی‌ قرار و پر دردش

همیشه زمزمه ی روضه مثل مرهم بود

.

شبی که در تب آتش ؛ بهشت او می سوخت

شکسته قامت و آشفته حال و در هم بود

.

چه شد که در وسط کوچه ی بنی هاشم

پر از تلاطم اشکِ مصیبت و غم بود

.

شتاب مرکب و آقای قد خمیده ی ما

میان کوچه زمین خوردنش مسلّم بود

.

غم اسارت و داغ جسارت و غربت

چقدر در نظرش کربلا مجسم بود

.

خلاصه لحظه ی آخر ، زمان تدفینش

بساط غسل و بساط کفن فراهم بود

.

کنار پیکر او هر دلِ عزاداری

به یادِ بی‌کسی کشته ی محرّم بود

.

تنی که غرق به خون مانده بود در گودال

سری که بر سر نیزه پناه عالم بود

.

.

.

یوسف رحیمی 

.