فاش می‌گویم و از گفته ی خود دلشادم

بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم

.

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد در این دیر خراب آبادم

.

نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار

چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

.

گر خورد خون دلم مردمک دیده سزاست

که چرا دل به جگرگوشه ی مردم دادم

.

ای دل نگفتمت نرو از راه عاشقی

رفتی بسوز کین همه آتش سزای توست

.

.

.