مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب وار بمیرم ، اگر چنین باشم

.

به چشم من همه از من بزرگوارترند
به خواب نیز ندیدم که بهترین باشم

.

نمی شود ز سرم سایه ی تواضع دور
گر آفتاب شوم باز هم همین باشم

.

هوای مال نکردم که خون دل بخورم
خیال جاه ندارم که در کمین باشم

.

رفیقِ نغمه ی مستانِ راستگو بودم
مرید غیرت پیرانِ راستین باشم

.

درخت شعر مرا بار ، جز تواضع نیست
مرا کمال همین بس ، که خوشه چین باشم

.

مهار کرد دل سرکش مرا مولا
وگرنه چشم نمی رفت من متین باشم !

.

نجات داد مرا سایه ی ولای علی
علی نخواست سرافکنده ، شرمگین باشم

.

علی نخواست تهی ، چنبر وجودم را
علی نخواست که بی نقش ، بی نگین باشم

.

علی نخواست بیفتم به آستانه ی خلق
دچار منّت هر کهنه آستین باشم

.

علی زدود غبار از وجود تاریکم
علی نخواست گره گیر کفر و کین باشم

.

یقین که دست علی ، دست راستین خداست
اگر هلاک کنندم بر این یقین باشم

.

فدای تربتش ، آن تربت غریب شوم !
گدای خانه اش ، آن خانه ی گلین باشم

.

مگر علی نپسندد ، وگرنه تا هستم
غلام حلقه به گوش امام دین باشم

.

چنین شکسته به قصد ستایش مولا
کسی قصیده نگفته ، من اولین باشم …

.

.

.

مرتضی امیری اسفندقه

.