هست از شوقِ چشم دلبر ما

***

هست از شوقِ چشم دلبر ما

میل پرواز اگر که در سر ما

.

نزد گنبد طلای شمس شموس

پشت بام پُر از کبوتر ما

.

چار فصل خدا عنایت او

دائماً سیب سرخ نوبر ما

.

رشته های عبای سبز رضا

سایه ی آفتاب محشر ما

.

این که مثل یاس می آید

پاره ای از دل پیمبر ما

.

آمده سایه ی سرم باشد

هشتمین نور باورم باشد

.

به پرم رنگ آسمان داده

میل پرواز بی کران داده

.

به دلِ کاسه های مستی من

طعم شیرین زعفران داده

.

در قنوت نماز بارانش

ابرها را تکان تکان داده

.

با بیان حدیث سلسله اش

راه توحید را نشان داده

.

از گُلِ گندم بهشت حرم

نان به دست تنوریان داده

.

آب و نانی که بین سفره ی ماست

همه از برکت نگاه رضاست

.

تا گشودی پَر دعایت را

بال پرواز تا خدایت را

.

ابتدا مثل مادرت کردی

وقف همسایه ربنایت را

.

بین پس کوچه های عرش خدا

می توان دید ردّ پایت را

.

تا گدا شرمسارتان نشود

دیده از پشت در عطایت را

.

دل به تو داده ام ، بی دلت هستم

از غلامان دعبلت هستم

.

با نسیم بهشت ایوانت

شده ام راهی خراسانت

.

پا به ایران گذاشتی و شدند

قوم سلمان من مسلمانت

.

بس که خون ریخت ز چشم صیّادت

لاله کاری شده بیابانت

.

شهد شیرین زندگی من است

نمک سفره های احسانت

.

شاهی اما نشسته ای دائم

سر یک سفره با غلامانت

.

ای نسیم بهار پُر باران

الدخیل الدخیل یا سلطان

.

تا نگاهی به این گدا کردی

مس قلب مرا طلا کردی

.

باز نقاره می زنند آری

باز درد مرا دوا کردی

.

بانی خیر گشتی و ما را

راهی شهر کربلا کردی

.

کلّ اموال خویش را آقا

نذر خرجی روضه ها کردی

.

سال ها گوشه ی حسینیه ات

روضه ی کربلا به پا کردی

.

وسط روضه ی حبیب غریب

این چنین گفته ای به یابن شبیب :

.

همه جا با هوای کرب و بلا

گریه تنها برای کرب و بلا

.

هر زمان مصیبتی دیدی

گریه کن بر عزای کرب و بلا

.

گریه کن بر لبی ترک خورده

پا به پای خدای کرب و بلا

.

تشنه بین دو نهر افتاده

سرور تشنه های کرب و بلا

.

جلوی چشم مادرش کشتند

شرم بر کوفه وای کرب و بلا

.

عرش حق پایمال اعدا شد

پای مرکب به پیکرش وا شد

.

.

.

محمد شمس

.