یاد بقیع باز به دل زد شراره ام

***

یاد بقیع باز به دل زد شراره ام

کز آسمان دیده ببارد ستاره ام

.

جز خون دل به بغض گلو نیست چاره ام

هرگه فِتَد به قبر امامان نظاره ام

.

تا بغض دل به دشمن عترت عیان کنم

نفرین ز سوز سینه به وهابیان کنم

.

اینان که خصم عترت و قرآن و حیدرند

اینان که سخت دشمن آل پیمبرند

.

اینان که پست و ظالم و رذل و ستمگرند

با شمر و ابن ملجم و خولی برادرند

.

این خارها که ریخته از دست بولهب

نسل حرامزاده ی حماله الحطب

.

مأیوس های کافر برگشته از غدیر

روباه های حیله گر حمله ی به شیر

.

خوار و شکست خورده و بیچاره و حقیر

الله را مخالف و ابلیس را اجیر

.

دیدند روشنایی نور ائمه را

ویرانه ساختند قبور ائمه را

.

اینجا کجاست بزم عزایی که سوخته

این جمع ، جمع اهل ولایی که سوخته

.

اینجا کجاست این همه غم یادگار کیست ؟

اینجا کجاست این همه سینه مزار کیست ؟

.

اینجا کجاست این همه چشم تر آمده ؟

اینجا کجاست این همه بی مادر آمده ؟

.

بی‌  تابم و باز حرف صبر آمده است

تو رفتی و آه … تازه ابر آمده است

.

انگار به کشتنِ تو راضی نشده

با نیزه برای نبشِ قبر آمده است

.

ای گل چه زود دست خزان کرد پرپرت

رفتی و رفت خنده ز لب های خواهرت

هر کس که دید رأس تو بر روی نیزه‌ هاست

آهی کشید و گفت که بیچاره مادرت

.

.

.