دست زمانه بار دگر اشتباه کرد

زهری ، بهار زندگی ام را تباه کرد

.

در تار و پود پیکر من رخنه کرده بود

تا مغز استخوان ، همه جا طی راه کرد

.

آتش کشید باغ امید دل مرا

با خنده ؛ شعله های خودش را نگاه کرد

.

مثل کسوف روز دهم ، سوز تشنگی

خورشید پر تلالو رویم ، سیاه کرد

.

حال و هوای ملتهب حجره ی مرا

همرنگ سرخی شفق قتلگاه کرد

.

.

.

وحید قاسمی

.