این دست که بر گردن پیمانه نشسته ست

در سجده به خاک در میخانه نشسته ست

 .

گر عاشقت از عقل فراری ست ، دلیلش

این است که با مَردم دیوانه نشسته ست

.

شسته شده در میکده با باده ی باران

بر چهره ام این چشم که مستانه نشسته ست

.

آن بنده که بر سادگی اش قهقهه زد خلق

در محفل ذکر تو چه رندانه نشسته ست

.

نظّاره گر پرتـوی از حسن تو بوده ست

بر دامن گُل هر چه که پروانه نشسته ست

.

هستم چو فقـیری که به احسان نگاهت

در بزم توسّل به تو ، شاهانه نشسته ست

.

جز مِهر تو ای مظهر توحید نبوده ست

گنجی که در این خانه ی ویرانه نشسته ست

.

آن عشق که راهی به حریم تو نبرده ست

حرفی ست که در قالب افسانه نشسته ست

.

در حشر به نامردی ثانی ست گواهی

دستی که به رُخسار تو مردانه نشسته ست

.

قلب علی از غُصه ی تو ، تیر کشیده ست

هر بار که پُشت در این خانه نشسته ست

.

گفتــه ست سر و دست علی ام ، به سلامت

آن زخم که بر بازوی حنّانه نشسته ست

.

.

.

محمد قاسمی

.