اگر بر آستان خوانی مرا ، خاک درت گردم

***

اگر بر آستان خوانی مرا ، خاک درت گردم

و گر از در برانی ، خاک پای لشگرت گردم

.

به دامانت غبار آسا نشستم ، بر نمی خیزم

و گر بفشانی‌ ام ، خیزم ولی گرد سرت گردم

.

علی ، شیر خدا باب تو شیر خود به قاتل داد

تویی دلبند او ، مپسند بی فیض از درت گردم

.

دل و جانم ، ز تاب شرم ، هم چون شمع می‌ سوزد

بده پروانه ، تا پروانه سان خاکسترت گردم

.

به دربارت اگر باری دهی بارم ، زهی عزت

ولی خود با چه رویی رو به رو با خواهرت گردم

.

ببین از کرده ی خود سر به پیشم ، سربلندم کن

مرا رخصت بده تا پیش مرگ اکبرت گردم

.

اگر باشد به دستم اختیاری ، بعد سر دادن

سرم گیرم به دست و باز بر گرد سرت گردم

.

وضو گیرم ز آب کوثر و نامش به لب آرم

که شاید رستگار از فیض نام مادرت گردم

.

اگر بر جان فشانی نیستم قابل اجازت بخش

به خیمه مهد جنبان علی اصغرت گردم

.

.

.

استاد حاج علی انسانی

.