تیغ ابرویت غزل را در خطر انداخته

پیش پایت از تغزل بس که سر انداخته

.

 مرد این میدان جنگ نابرابر نیستم

تیر مژگانت ز دست دل سپر انداخته

.

بنده ای ؟ پروردگاری ؟ این شکوه لایزال

 شاعرانت را به اما و اگر انداخته !

.

نامی از میخانه ها نگذاشت باقی نام تو

باده را چشم خمارت از اثر انداخته

.

ساقی معراج ، عرش گنبد خضرایی ات

جبرئیل مست را از بال و پر انداخته

.

کار دیگر از ترنج و دست هم ، یوسف گذشت

تیغ ، سرها را به اظهار نظر انداخته

.

 سود بازار نمک انگار چیز دیگری است !

خنده ات رونق ز بازار شکر انداخته

.

عاشق و معشوق ها از هجر رویت سوختند

عشقتان آتش به جان خشک و تر انداخته

.

این تنور داغ مدح چشم هایت ؛ مهربان

نان خوبی دامن اهل هنر انداخته

.

مهربانی نگاهت ، ای صبور سر به زیر

دولت شمشیر را از زور و زر انداخته

.

تا سبکباری دل ، چوب حراجت را بزن

چین زلفت در سرم شوق سفر انداخته

.

 آمدم بر آستانت در زنم ، یادم نبود !

میخ سرخی کوثرت را پشت در انداخته

.

.

.