جز پر در این قفس نمانده

دیگر مرا نفس نمانده

.

زخمی ترین کبوتر این روزگارم

بی هم نفس در این قفس جان می سپارم

.

با این دل شکسته

مجروح و زار و خسته

.

چشمان من به راهِ 

پیک اجل نشسته

.

بابا رضا کجایی

ای داد از این جدایی

.

در گوشه ی سرد سیه چال

گشته یکی روز و مه و سال 

.

خورشیدم و رفته ز یاد من سپیده

یک لحظه چشمم روی آزادی ندیده

.

در بین ربنایم

گویم که ای خدایم

.

دلتنگ یک نگاهِ 

معصومه و رضایم

.

معصومه جان کجایی

ای داد از این جدایی

.

بابا رضا کجایی

ای داد از این جدایی

.

.

.