شب عید است و پر در آوردم

***

شب عید است و پر در آوردم

از غزل خانه سر در آوردم

.

تا به عشقش ترانه بنویسم

قلم و میز و دفتر آوردم

.

شب میلاد پور شمس شموس

غزلی تازه و تر آوردم

.

مددی یا محمد بن علی

مددی یابن حیدر آوردم

.

کم ترینم ولی به رسم ادب

مدحیه های بهتر آوردم

.

چه کنم بی بضاعتم دیگر

هدیه تنها فقط سر آوردم

.

قلمم محو شور وشینی شد

غزلم باز کاظمینی شد

.

سر ما و قدوم یار نُهُم

دل ما و تب نگار نهم

.

بارالها سری به سجده ی شکر

می گذارم برای بار نهم

.

می رسد حضرت ولی الله

می رسد صاحب اختیار نهم

.

روی بال فرشته می آید

وارث تیغ ذوالفقار نهم

.

علوی ها به گوش ، می اید

یل بی باک تک سوار نهم

.

جد و آباد من گدای درش …

من شدم نیز خاکسار نهم

.

بچه آهویی از قضا شادم

که از اول به دامش افتادم

.

نه فقط دلبر امام رضاست

بلکه تاج سر امام رضاست

.

به لالائی عمه وابسته است

هستی خواهر امام رضاست

.

روی بال فرشته ها نه نه

زیر بال و پر امام رضاست

.

کوری چشم ابتران حسود

سوره ی کوثر امام رضاست

.

خاطرش را پدر چه می خواهد

روز و شب محضر امام رضاست

.

از طفولیتش عزادار

روضه ی مادر امام رضاست

.

گوشه ی حجره کربلایش بود

او علی اکبر امام رضاست

.

گل بی برگ می شود آخر

و جوان مرگ می شود آخر

.

عاقبت موسم خزانش شد

و خدا نیز روضه خوانش شد

.

تک و تنها میان خانه ی خود …

همسر او بلای جانش شد

.

عاقبت زهر کار خود را کرد

وقت لرزیدن لبانش شد

.

تب و لرز و نگاه مضطر او

شاهد غربت عیانش شد

.

دست و پایی که بر زمین می زد

باعث درد استخوانش شد

.

بدنش را کشان کشان بردند

غرق در خاک و خون دهانش شد

.

ام فضل و کنیز و ولوله ها

پشت بام و صدای هلهله ها

.

.

.

علیرضا خاکساری

.