عباس شاه زیدی

.

صحن می رقصد میان انتشار نورها
اوج می گیرند این جا شعرها و شورها

.

این حوالی روشن از اشراق های چشم توست
” صبح آهوها بخیر ” و ظهر نیشابورها

.

این حوالی نه ، غلط گفتم جهانی مست توست
شرق ها و غرب ها ، نزدیک ها و دورها

.

پای می کوبند مستان دور این شمس الشموس
قونیه تا بلخ ، بی دف ها و بی تنبور ها

.

از بد و خوب کسی این جا نباید حرف زد
زائرش هم جورها هستند هم ناجورها

.

ما که نزدیکیم و می بینیم از آن دور هم
گنبدت را خوب می بینند ، حتی کورها

.

هر طرف رو می کنی طوری تجلّی می کند
وه … چه موساها که افتادند در این تورها

.

خوش به حال شعرهای من که پرپر زد تو را
شاید اقبال مرا هم برد تا لاهورها

.

دست خالی از کریمان بازگشتن خوب نیست
ای سلیمان منّتی بگذار بر این مورها

.

از خجالت تاک ها خود را به مستی می زنند
بعد تو شد روسیاهی قسمت انگورها

.

.

.