وقتش رسیده تا به بیانم توان دهید

***

وقتش رسیده تا به بیانم توان دهید

این حرف های مانده به دل را زبان دهید

.

وقتش رسیده روی پر جبرئیل ها

شعری به قلب این قلم از آسمان دهید

.

تا میوه ی رسیده ی مضمون به ما رسد

قدری درخت واژه یتان را تکان دهید

.

ارزانی ستاره بود ماه آسمان

ماه مدینه را به من امشب نشان دهید

.

من از شما به غیر شما را نخواستم

هرچه ثواب هست به این و به آن دهید

.

امشب که ساقی آمده از مشک عشق او

یک کاسه آب دست من نیمه جان دهید

.

در برکه ی نگاه علی خوش دمیده است

ماهی که ماه هم مثلش را ندیده است

.

حالا که ماه آمده پیدا ترین شده ست

یوسف ترین رسیده و زیباترین شده ست

.

منصوب گشته است به باب الحوائجی

پیغمبری ندیده مسیحاترین شده ست

.

ابروی او نیامده محراب عاشقی

گیسوی او نیامده یلداترین شده ست

.

بین قبیله ای که همه سرو قامتند

قامت کشیده خوش قد و بالاترین شده ست

.

لیلا میان شهر مجانین نه … این پسر

در شهر لیلی آمده لیلا ترین شده ست

.

ساقی زیاد بوده در این خاندان

سردار کربلاست که سقا ترین شده ست

.

عباس روح جاری از نیل تا فرات

عباس راهِ رفتنِ در کشتی نجات

.

شعبان برای ماست گواراتر از رجب

شیرین تر از شهدِ لب یارم از رطب

.

امشب شب تولد روح دلاوری ست

امشب شب وفاست شب غیرت و ادب

.

باید به پیش ابروی او سجده آوریم

چون واجب است محضر او امر مستحب

.

امشب شب چهارم ماه است آمده

ماه شب چهارده از قلب نیمه شب

.

نامش پر از کنایه پر از استعاره است

شب ماه و روز مهر و سحرها ستاره است

.

عرض ارادتم به اباالفضل بارها

برده مرا به جرگه ی بی اختیارها

.

چون موج ، سر به سینه ی هر صخره می زنم

آثار عاشقی ست از اینگونه کارها

.

محدود ما یکی دو قبیله نمی شود

عشقش دوانده ریشه به ایل و تبارها

.

مانند او نیامده دیگر به روزگار

مانند من گدای نگاهش هزارها

.

دلداده اند در ره او صاحبان دل

سر داده اند در قدم او سوارها

.

از او ندیده ام به خدا دادرس تری

آقا تری کریم تری هم نفس تری

.

با این که با اصالت و ارباب زاده بود

یک عمر چون رعّیت این خانواده بود

.

بذر ارادتی که به دل کاشت مادرش

حالا چو سرو قامت او ایستاده بود

.

در پیش فاطمی نسبان سر به زیر بود

انگار این ارادت او بی اراده بود

.

در آخرین سجود نماز محبتش

در پیش پای فاطمه از زین فتاده بود

.

آنها که دیده اند نوشتند عاقبت

سر روی پای حضرت زهرا نهاده بود

.

زهرا کنارش آه نفس گیر می کشد

با دست خود ز دیده ی او تیر می کشد

.

ما جز خدا به غیر توکل نمی کنیم

ما جز به اهل بیت توسل نمی کنیم

.

باید در این زمانه ولایت مدار بود

ورنه به هیچ جای جهان گُل نمی کنیم

.

ما ذاکریم ؟ نه همه سرباز رهبریم

وقتی که امر کرد تأمل نمی کنیم

.

گوید اگر روید در آتش به سر رویم

سر هم اگر که خواست تعلل نمی کنیم

.

هرکس که در مقابل آقا بایستد

در هر لباس و پست ، تحمل نمی کنیم

.

عباس ماند چون که مطیع امام بود

در او چرا به حرف امامش حرام بود

.

.

.