یا رب از زهر جفا ؛ سوخت ز پا تا به سرم

شعله با ناله برآید همه دم از جگرم

.

جز تو ای خالق دادار کسی نیست گواه

که چه آورده جفای متوکّل به سرم

.

می دوانید پیاده به پی خویش مرا

گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم

.

آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب

گشت از شدّت غم ، مرگ عیان در نظرم

.

خواست تا بر من مظلوم دهد جام شراب

شرم ننمود در آن لحظه ز جدّ و پدرم

.

زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی

ریخته خاک یتیمی به عذار پسرم

.

با که این ظلم بگویم که به زندان بلا

قبر من کند عدو پیش دو چشمان ترم

.

هر زمان هست در این دار فنا مظلومی

حق گواه است که من از همه مظلوم ترم

.

.

.