باید که شرح داد خرابات طور را
پای تو ریخت زمزم اشک طهور را

.

باید که شست زلف تو را با گلاب ناب
چون راهبی که درک نموده حضور را

.

از بس که باد پنجه زده بین زلف تو
باید که باز کرد گره های کور را

.

پاهایم آبله زده بابا ، عمو کجاست ؟
باید عمو ادب بکند راه دور را
.
انبان به دوش خانه ی ما هم سری زدی
سهم خرابه کرده ای آیات نور را

.

همراه اشک ، سوره ی کوثر بخوان پدر
بابا بخوان برای همه ، این سطور را
.
حوریه را کنیزی منزل نمی برند
در بین طشت زمزمه کن ” یا غیور ” را

.

از روی نیزه زمزمه کن ” ان یکاد ” را
دیدی به دور قافله چشمان شور را ؟
.
بخشیده ام به یمن حضور تو زجر را
اما نخواه تا که ببخشم تنور را

.

اما نخواه تا که ببخشم شراب را
طشت طلا و بوسه ی چوب جسور را
.
جان می دهم بیا و مرا تا نجف ببر
تا که دوباره حس بکنم آن غرور را …

.

.

.

حجت الاسلام محسن حنیفی 

.