زیر سنگینی زنجیر ؛ سرش افتاده

خواست پرواز کند دید پرش افتاده

.

می شود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست

بس که شلاق به جان کمرش افتاده

.

آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد

چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده

.

گریه پیوسته که باشد اثراتی دارد

چند تاری مژه از پلک ترش افتاده

.

هرکس ایام کهنسالی عصا می خواهد

پسرش نیست ببیند پدرش افتاده

.

آن که از کودکی اش مورد حرمت بوده ست

سر پیری به چه جایی گذرش افتاده !

.

به جراحات تنش ربط ندارد اشکش

حتم دارم که به یاد پسرش افتاده

.

.

.

شاعر : حسین رستمی

.