شمیم جان فزای کوی بابم

***

شمیم جان فزای کوی بابم
مرا اندر مشام جان برآید

.
گمانم کربلا شد عمه نزدیک
که بوی مشک و ناب و عنبر آید

.

به‌ گوشم عمه از گهواره‌ ی گور
در این صحرا صدای اصغر آید

.

حسین را ای صبا برگو که از شام
به‌ کویت زینب غم‌ پرور آید

.

ولی ای عمه دارم التماسی
قبول خاطر زارت گر آید

.

که چون اندر سر قبر شهیدان
تو را از گریه کام دل برآید

.

در این صحرا مکن منزل که ترسم
دوباره شمر دون با خنجر آید

.

مهار ناقه را یک‌ دم نگه دار
که استقبال لیلا ، اکبر آید

.

مران ای ساربان یک‌ دم که داماد
سر راه عروس مضطر آید

.

کند ” جودی ” به محشر ، محشر از نو
اگر در حشر ما این دفتر آید

.

.

.

عبدالجواد جودی خراسانی

.