ناگهان عطر سفر ، راه معطّر باشد

بغض آتش زده در سینه ی مجمر باشد

.

آسمان پشت سرت کاسه ی آبی پاشید

خواست در بدرقه‌ ات پلک زمین تر باشد

.

جاده بر دوش کشیدت که سفر هموار است

مقصدت عشق شد و طوس و برادر باشد

.

جاده در جاده سفر ساوه به استقبالت

گل به دامن زده تا قمصر دیگر باشد

.

سر به هر باغ زدی ، عطر تو بر شاخه وزید

میوه‌ ­اش سرخ اناری ­است که نوبر باشد

.

ناگهان بغض انارینه ی این شهر شکست

زخم برداشته تا یک گل پرپر باشد

.

دشت در دشت به قم فرصت دریا دادی

شرجی چشم تو بارید که بندر باشد

.

طبق تقدیر تو آن حادثه … تکرار نشد

صبحِ قم شام شود ، زینب دیگر باشد

.

گریه‌ ها ریخته بر دامن بیت النّورت

تا که بیت الحزنی باشد و کوثر باشد

.

و کبوتر شدنت ، روح تو از بام پرید

رسم پرواز تو سرمشق کبوتر باشد

.

و خدا خواست که همشیره ی خورشید شوی

چادرت وسعتی از سایه ی محشر باشد

.

عرش از پلّه ی گلدسته ی تو بالا رفت

رفته تا اوج مگر چند برابر باشد

.

خواستی آنچه خدا خواسته از راز بقیع

این حرم گوشه‌ ای از بقعه ی مادر باشد