خانه‌ ای که شده خاک سه امامش جبریل
خانه‌ ای که نرسد بر سر بامش جبریل

.
خانه‌ ای که به سویش بود قیامش جبریل
خانه‌ ای که به درش بود سلامش جبریل

.

تا که قوتی ببرد از سر شب می‌ آمد

صبح‌ ها بعد پیمبر به ادب می‌ آمد
.

آری آن خانه که جبریل گرفتارش بود
دست بر سینه همیشه پس دیوارش بود

.
بوسه میزد به در و باز خریدارش بود
نگران پدر و گریه‌ ی بیمارش بود

.

دائما از در این غمکده خواهش می کرد
اهل آن را به در خانه سفارش می کرد

.

گفت خانم دو سه روزی است مریض احوال است
چند وقتی ست که از گریه کمی بی حال است

.
پدرش رفته و سهمش غم و آه و ناله است
گفت با در ولی این درب چه بد اقبال است

.

چقدر زود غم آمد شب غربت را دید
وای ، در از طرف کوچه جماعت را دید

.

تازه فهمید همان روز سفارش‌ ها را

تازه دانست دلیل همه خواهش‌ ها را

.
دید در یک طرفش هیزم و آتش‌ ها را
بعد از آن دید در آن بین کشاکش ها را

.

طرفی آتش و هیزم طرفی فاطمه بود
طرفی ضربه‌ ی چندم طرفی فاطمه بود

.

چند ضربه که به در خورد ز جایش افتاد
فاطمه خم شد و از درد صدایش افتاد

.
در آتش زده روی سر و پایش افتاد
پدری آب شد از شانه عبایش افتاد

.

رحم بر آن تن بی تاب نیاورد کسی
چادرش شعله ور و آب نیاورد کسی

.

رفت در کوچه کمربند علی در دستش
تا جدایش بکند گفت بزن بر دستش

.
دخترش داد زد ای وای برادر دستش
خرد شد قامت او از همه بدتر دستش

.

تا که آئینه ترک خورد علی را بردند
پیش دختر که کتک خورد علی را بردند

.

داغ غم های جمادی به محرم افتاد
راه آن مشت حرامی به حرم هم افتاد

.
جای یک دست به گلبرک چه محکم افتاد
آه از آن شعله که اینبار دمادم اُفتاد

.

دختری تشنه‌ ی آب است در آتش می‌ سوخت
دست عمه به طناب است … در آتش می‌ سوخت
.

.

.