در بیکران آسمان حرف از رقیّه ست
در جای جای کهکشان حرف از رقیّه ست
.
در مجلس کرّوبیان حرف از رقیّه ست
بیش از همه در لامکان حرف از رقیّه ست
.
الفـاظ ما در وصفش از بس کم می آرند
جز یادی از او شعرها حرفی ندارند
.
پر واضح است از نور روشن تر رقیّه ست
ذکر ” هو المحبوب ” را مظهر رقیّه ست

.
کوچک ترین زهرای پیغمبر رقیّه ست
گفتم اگر زینب ترین دختر رقیّه ست

.
بر زینت دوش پیمبر ، زَیْب و زَین است
از این چه بالاتر که او بنت الحسین است ؟

.
او را خطاب کمتر از ” صدّیقه ” زشت است
وقتی که مثل عمّه اش کوثرْ سـرشت است

.
طفلی که پیر عصمت صدها فرشته ست
هرجا که ذکر خیر او باشد بهشت است

.
دردانه ای که روی دوش ماه ، جاش است
معراج دل ، پرواز در صحن و سراش است

.
نسبت به عشقش حسّ دل ها فوق العاده ست
در وادی او بنده گشتن ، بی اراده ست

.
این جمله در ظاهر اگرچه صاف و ساده ست
عمری که با او نگذرد ، بی استفاده ست

.
ما عبد دنیاییم ، اگر دنیا رقیّه ست
پروردگار عرش قلب ما ، رقیّه ست

.
هر جا که می گوید کسی ” جانم رقیّه ”
من بی خود از خود باز می خوانم ، رقیّه

.
هرچه بفرمایی تو ، من آنم رقیّه
با این که هـیچ از تو نمی دانم رقیّه

.
دارم یقین به این که تو مشکل گشایی
طفل سه ساله نیستی ! دست خدایی

.
ای نازدانه ، نازنین أمّ اسحاق
نازک دل ناز آفرین أمّ اسحاق

.
ای دل پسند و دل نشین أمّ اسحاق
ای مهر نورت بر جبین أمّ اسحاق

.
او رفته امّا سایه اش بالا سرت هست
وقتی رباب اینجا به جای مادرت هست

.
جایی که حتّی رنگ گنبد هم سپید است
شکّی ندارم که سیه بختی بعید است

.
هر ناامـیدی پیش تو غرق امید است
از تو کسی جز برکت و رحمت ندیده ست

.
بگذار تا کهف امانم را ببینم
در صحن تو صاحب زمانم را ببینم

.
در سایه ی نامت ، کرامت زنده باشد
در شام با تو دین جدّت زنده باشد

.
در شهر تو باید شهادت زنده باشد
از خود گذشتی تا امامت زنده باشد

.
جان دادی و با مرگ محشر آفریدی
چون جان کلّ خاندانت را خریدی

.
از گوش تو دل کند وقتی گوشواره
بر دامنت دست توسّل زد شراره

.
در خاک رفتی با لباس پاره پاره
با رفتن تو رفت از کف راه چاره

.
مقتل برای قافله می خواند زینب
دیدم نشسته نافله می خواند زینب

.

.

.

محمد قاسمی

.