از آن اول ندیده هیچ چشمی ابتدایش را

****

از آن اول ندیده هیچ چشمی ابتدایش را
نخواهد دید تا آخر کسی هم انتهایش را

.
نوشتم یکصد و ده بار بین دفتر شعرم
به جنت هم نخواهم داد ایوان طلایش را

.
نمی آید به چشم مست من خوابی دگر تا صبح
اگر که بشنود گوشم شبی صوت صدایش را

.
نجف را درک‌ کرده خوب این را درک خواهد کرد
ندارد هیچ جایی ذرّه ای حال و هوایش را

.

ز ” بسم الله ” عقل ناقص ماها چه می فهمد
نمی فهمیم وقتی نقطه ی پایین بایش را

.

چه خلقی جز علی تحسین خالق را برانگیزد ؟!
پس از خلق علی گفته خدایم مرحبایش را

.

یدالله است و عین الله و روح ‌الله و سرّالله
به دل حق می‌ دهم که در علی دیده خدایش را

.

گدا در کنج صحنش سِیر در افلاک خواهد کرد
کنار صحن او خوابیده می فهمد بهایش را

.

خطیبی که ” اَلَستُ ” گفته در روز ازل حاشا
نگیرد در جواب از ذره ها ” قالو بلی ” یش را

.

من از آن حسن روز افزون که قنبر داشت دانستم
امیرالمومنین آقا کند آخر گدایش را

.

بگو بر مبغضین او رسول الله فرموده
که از دامان پاک مادرم‌ دارم‌ ولایش را

.

چگونه جلوه کرده شاه مردان بر حسینش که
علی بگذاشته نام تمام بچه هایش را

.

.

.