تمام عالم امکان شود فدای حسین

خدا سپرده خدایی خود به پای حسین

به عالمی ندهم خاک کربلای حسین

به این دلیل که حق گشته خون بهای حسین

نوا گرفته نی ازسوز نینوای حسین

.

دوباره حال وهوای حرم دلم برده

و های و هوی حرم عقل از سرم برده

هر آنکه زنده به عشق تو نیست پس مرده

خوش آن دلی که به تور شما گره خورده

صفاست در حرم قدس باصفای حسین

.

اسیر جذبه ی یاسم شمیم می خواهم

دلم گرفته ز کویت نسیم می خواهم

تویی امام حرم ، من حریم می خواهم

پرم شکسته ، پر یاکریم می خواهم

که پر زنم به سر گنبد طلای حسین

.

توباشی و به کسی رو زنم به غیر شما

فدای عابس و عبدالله و زهیر شما

هزار همچو منی نوکر بُریر شما

و آمدیم به دنیا برای سیر شما

خدا کند که دهم جان به سرسرای حسین

.

چه کرده ای که دل از دل ربوده ای آقا

سرود عشق به عالم سروده ای آقا

هنوز هیچ نبود و تو بوده ای آقا

نبود هیچ که در آن نبوده ای آقا

که کائنات شده پر ز ردّ پای حسین

.

الا که حاتم طایی به درگهت بنده

صلاه و صوم به یُمن قیام تو زنده

و حج و امر به معروف از تو پاینده

به سینه نور شما تا همیشه تابنده

اصول دین خدا هست در لوای حسین

.

طلوع نام شما بامداد امّید است

به دور شمس وجود تو ماه و ناهید است

ولایت پدر تو نشان توحید است

به حق قسم که علی هست در هوای حسین

.

تویی امیرشفاعت ، شفاعتم با تو

گناهکار شدم ، ترک عادتم با تو

چراغ راه و مسیر سعادتم با تو

شهادت است نیازم و حاجتم با تو

چه کارها بکند ذکر ربّنای حسین

.

اویس هستم و گشتم اسیر روی شما

زهیر می شوم از نشئه ی سبوی شما

قسم به ذات خدا که به آبروی شما

عنایتی ؛ شوم از کشتگان کوی شما

به گوش دل شنوم غربت صدای حسین

.

گدایی درتان حس بی بدیل بود

گدای اول تان شخص جبرئیل بود

نوای اعظم ما ذکر الدخیل بود

فرات دیده ام از جوی سلسبیل بود

خدا گواست گدائیم و مبتلای حسین

.

تو زاده ی عرفاتی و منبع کرمی

منا و سعی و صفایی و مروه و حرمی

تو عبد صالح پروردگار در عدمی

انیس و مونس پیغمبران به هر قدمی

نصیب هر دل عاشق شود دعای حسین

.

تمام دار و ندارم تویی حسین غریب

خدا کند که بمیرم برای شیب خضیب

و تکه تکه شوم در عزای خدّ تریب

تویی مسیح خدا که کشیدنت به صلیب

چکید اشک خداوند در منای حسین

.

همان که رأس تو را بر سر سنان می زد

و کعب نی به سر و روی بانوان می زد

و تازیانه به پاهای کودکان می زد

سه ساله را جلوی چشم عمه جان می زد

پر آبله شده طفل گریز پای حسین … 

.

.

.